2015 rok. Pracowałam wtedy w norweskiej restauracji. Typowa sezonowa praca, żeby zarobić na wakacje i waciki, niczego więcej nie oczekiwałam. Już pod sam koniec pobytu, koledzy z kuchni pochwalili się, że następnego dnia jadą na Kjerag. Dopiero po chwili skumałam, że to TEN kamień zawieszony pomiędzy dwoma skałami na wysokości około 1000 metrów nad taflą wody.
 |
| ktoś go już widzi? 😅 |
Widok znany mi tylko z internetów, przewodników i memów opowiadających o cudach natury.
Nie zastanawiając się długo, zapytałam chłopaków, czy mają miejsce dla jeszcze jednej osoby i tak, kolejnego poranka, siedziałam już na tylnym siedzeniu samochodu w drodze na górski szlak. Ja + 6 facetów.
Od miejsca naszego zamieszkania do startu szlaku mieliśmy około 240 km. Taką drogę w Norwegii pokonuje się dużo dłużej niż w Polsce, ze względu na wąskie i dosyć powywijane drogi. Druga sprawa to drogowi piraci w postaci... owiec. Tak! Nikt nam tak nie uprzykrzał życia i nie zmuszał do gwałtownych hamowań niż te futrzaste zwierzaki. Przygód z owcami było kilka, głównie po wjechaniu na bardziej górzyste obszary.
Trasa zajęła nam jakieś 5 godzin - 5 godzin machania głową w lewo i prawo, by podziwiać PRZE-CU-DO-WNE górskie widoki. Zanim wyszliśmy na szlak, zjechaliśmy jeszcze w dół do małego miasteczka Lysebotn. Droga do tego miejsca to Lysevegen Road, czyli trasa z 27 (!) zakrętami o kącie średnio 180 stopni każdy! Uwierzcie mi - nie było to najprzyjemniejsze przeżycie, szczególnie dla żołądka... 🤢 Gdy byliśmy już na dole, zaczęliśmy podziwiać majestatyczność Lysefjorden i zastanawiać się co nas czeka podczas najbliższych godzin wędrówki po nim.
 |
| Lysevegen Road |
 |
| Lysefjorden w całej swojej okazałości 🔝 |
Wróciliśmy (tą samą nieszczęsną drogą) na górę - na parking przy restauracji, przy której znajduje się start szlaku. Niestety padał deszcz, ale pełni zapału ruszyliśmy przed siebie. Zapał skończył się po pierwszych 500 metrach w górę. Zapomnieliśmy, że jesteśmy górskimi leszczami i nikt z nas nie ma kompletnie przygotowania do takiego trekkingu, a weszliśmy jakby się nam spieszyło. Na pierwszym postoju o mało nie pozwracaliśmy porannych posiłków. Daliśmy sobie chwile wytchnienia i rozpoczęliśmy marsz na nowo. Tym razem zdecydowanie spokojniejszym tempem.
 |
| pierwsze podejścia |
Szlak na Kjeragbolten to około 12 km w dwie strony. Sporo stromych podejść, pomoc w postaci łańcuchów, ale też niesamowite zejścia w doliny, które pozwalały nacieszyć oczy swym pięknem i uzupełnić zapasy wody z górskich potoków. Po pokonaniu trzeciego podejścia, do samego głazu wiedzie raczej płaska trasa. Przy słabej pogodzie - tak jak nasza - marsz znacznie utrudnia silny wiatr i zacinający po twarzy deszcz 💨💦 Dodatkowo, na około kilometr przed końcem naszym oczom ukazał się śnieg. Była połowa sierpnia, więc Panowie łyżwy mieli tylko na swoich obuwiach w postaci logo pewnej marki :) na szczęście mnie ten niefart nie trafił - całą noc przed wyjazdem spędziłam na studiowaniu warunków atmosferycznych i listy rzeczy typu "must have" na Kjerag.
 |
| znowu nasze ulubione górskie koleżanki 🐑 |
 |
| gdy myślisz, że za tą górką będzie już płasko, to wiedz, że zawsze się mylisz... |
 |
| w dole - Lysebotn 🏔⛰ |
 | ||
| ostatnia prosta do celu! 🏁
Przeszliśmy gęsiego wąską ścieżką wydeptaną w śniegu i trafiliśmy prosto na kolejkę ustawiających się do zdjęcia turystów. To znak, że jesteśmy na miejscu. Czas na chwilę odpoczynku, łyk wody, poskromienie burczących brzuchów. W oddali słyszałam dyskusje chłopaków na temat wejścia na sam kamień. Czy wchodzić, czy nie. Czy stanąć, czy lepiej usiąść.
I tu nie ma co dyskutować o odwadze i posiadaniu większych, czy mniejszych jaj. Naprawdę nie trafiliśmy w dobre warunki, a powiewy wiatru na samej górze, to jakieś 80 km/h, o ile nie więcej. Sam kamień, to zaledwie 5 m3 objętości, a wejście na niego wiedzie wąskim metrowym przejściem, oczywiście bez żadnych zabezpieczeń. Także wchodzicie na własne ryzyko i mimo że ciężko doszukać się informacji o śmiertelnych wypadkach na tym cudzie natury, to jednak zawsze należy zachować zdrowy rozsądek.
Ostatecznie 80% naszej ekipy ma pamiątkowe zdjęcie na kamieniu :)
W drodze powrotnej zrobiliśmy dłuższą przerwę na obiad - chwała jednorazowym grillom!
Najedzeni, rozluźnieni, zaczęliśmy zejście z góry. Teoretycznie, to już ta łatwiejsza część wyprawy, jednak zmęczenie + opuchnięte i obolałe nogi dały nam się we znaki. Na odcinkach schodzących stromo w dół, zjeżdżałam już na tyłku - po prostu z bezsilności i bólu palców, które niemiłosiernie wbijały się w przód buta. Gdy naszym oczom ukazał się parking, ostatkami sił niemal na niego wbiegliśmy. Gdy już wyleżałam swoje na asfalcie nie mogąc się ruszyć, chłopaki ogłosili zbiórkę i powrót do domu. Trasy powrotnej nie pamiętam, bo zasnęłam jak dziecko po kilkunastu minutach 😴😴😴
|
